Фаззаг Стихотворение На Осетинском

Асланбек Пагиев
"ИУНÆГ БАКАСТ"
(скъыддзаг)
.
Загътон, фесты бæттæ, Показать полностью.
Мæ бынтон ныхъхъус дæн.
Радта цæсгом бæрттæ
Буртæн ‘мæ фæлурстæн.

Мæ зæрдæйы фазыл
Хос æркалдтой тынтæ.
Хур кæцæйдæр разынд,
Барухс кодта фынтæ.

Дæ цæстыты бакаст
Низтæ уайтагъд сафы.
Туджы хъæбæр асаст,
Тугдадзинты кафы.

Бирæ рæстæг размæ,
Ды гыццыл куы уыдтæ,
Уæд æз азæй азмæ
Ацы бонмæ цыдтæн.

Кæрæдзийы цуры
Кæсæм цæстæй цæстмæ.
Æмæ дæ уый курын,
Мæн куыд уай æрмæстдæр.

Зонын æй, кæстæр дæ,
Фæлæ дæуæй цух дæн.
Æз мæ судзгæ зæрдæ
Раддзынæн дæ къухтæм.

Уадз æмæ мæ абон
Ды дæхи ысхонай.
Æз дæр мауал бадон,
Ды дæр уарзон зонай.

Тот Кетриский поделился
ХОСТЫХЪОТЫ Зинæ
"МÆ ЗÆРДÆ"

Ызнæт дунемæ райгуырдтæ, мæ зæрдæ, Показать полностью.
Нырма рæстдзинад туджы аргъ у ам.
Хур тавы ’мхуызон хорзы æмæ ’взæры,
Нырма цæрынц лæгсырд æмæ хæрам.

Фæлæ уæддæр ыстыр фæрнджын у а зæхх, —
Йæ хъæдгæмттæй та равзæры цъæх бон,
Йæ риуыл уалдзæг сабийау куы хъазы,
Уæд ыл, мæ зæрдæ, бацин кæнын зон.

Куы уай æфхæрд, уæддæр-иу базон уарзын,
Ыссудз цырагъау, макуы ахуысс, ма.
Мæ ныфс, мæ зæрдæ, тохвæразон разын,
Цæмæй дын зæхх гыццийы къух ысуа.

Ды ма рох кæн, лæг намысджын цæмæй у, —
Кæйдæр мастыл дæхи мастау дзыназ.
Мæ ныфс, мæ зæрдæ, ме ’ппæт цард дæуæй у,
Мæлæт; дæр, уадз, дæуæй ыссарон æз.

Асланбек Пагиев
"ЖЕНЩИНА, СОТКАННАЯ ИЗ ИМЁН"

Безумно красивая, старая дама,
Лаская мой взор вековой сединой, Показать полностью.
Присела на плиты сердечного храма,
Представилась миру моею женой.

Я был удивлён, но не мог наглядеться.
Она, словно мир Сальвадора Дали.
Неведома вдруг задрожавшему сердцу,
Что бурю могучую чует вдали.

Мизинец, сверкнувший на миг бриллиантом,
Взорвал темноту, обернув её в свет.
На сцене «Большого» мелькают пуанты,
И та, что на свете прекраснее нет.

По острым коленям сидящей старушки
Бегут мои очи в чудесные дни,
К скалистому берегу рыжей подружки,
Где мы ворковали под солнцем одни.

Открытые миру широкие плечи
Сверкнули на памяти ярким лучом.
По русой косе опускается вечер,
Бретельки, и месяц над юным плечом.

Менялись картины, места и погода.
Мой взгляд оторвать я от дамы не мог.
Блестели в глазах её миги и годы,
Слезами любви опадая у ног.

Слезинки звенели в ушах именами
Тех женщин, что я невзначай позабыл.
И я окунулся в объятия дамы,
С которой цветущую вечность прожил.