Погоня, Максим Богданович

(перевод с белорусского)

Только страх в моем сердце тревожном
За родную страну оживет,
Вспоминаю я конников грозных
У святых Остробрамских ворот.

В белой пене проносятся кони, —
Рвутся, бьются, натужно хрипят.
Нет для старой Литовской Погони
Ни застав, ни препон, ни преград.

В бесконечную даль вы летите,
Впереди, позади — сотни лет.
Но за кем вы в погоню спешите?
Где искать быстрых конников след?

Беларусь, может рыцари эти
за твоими детьми понеслись? —
Знать тебя не хотят твои дети,
В рабство продали и отреклись.

Так разите в сердца их мечами,
Не давайте им быть в стороне!
За страну болит сердце ночами.
Пусть и им будет больно, как мне!

Боль не стихнет — сурово отмщенье.
Мать родная, о, Родина-мать!
Ты даруй мне, как сыну, прощенье
И позволь за Тебя жизнь отдать.

Все летят и летят где-то кони,
Слышен сбруи серебряной звон.
Нет для старой Литовской Погони
Ни застав, ни преград, ни препон.

Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, —
Ўспомню Вострую Браму сьвятую
І ваякаў на грозных канях.

Ў белай пене праносяцца коні, —
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць.
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.

У бязьмерную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі — гады.
Вы за кім у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?

Мо яны, Беларусь, панясьліся
За тваімі дзяцьмі наўздагон,
Што забылі цябе, адракліся,
Прадалі і аддалі ў палон?

Біце ў сэрцы іх — біце мячамі,
Не давайце чужынцамі быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамі
Аб радзімай старонцы баліць.

Маці родная, Маці-Краіна!
Не ўсцішыцца гэтакі боль.
Ты прабач, ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь.

Ўсё лятуць і лятуць тыя коні,
Срэбнай збруяй далёка грымяць.
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.